A Hazy Shade of Winter
In een tijd waarin veel westerse mensen zich zo duur mogelijk willen kleden terwijl aan de andere kant van de wereld de mens nog steeds kapot gaat van de honger en de oorlog wil ik weer wijzen op de eenvoud van het eeuwig evangelie wat ik in de hemel heb mogen zien. Zo herinner ik mij de bloemenzee en de grote schepen waarop de heiligen verzameld werden. Zij waren losgekomen van het lagere aardse materialisme. En in de wateren van de bloemenzee gingen zij soms uit het schip om daar te zwemmen, en ze versierden elkaar met sprookjes en hemelse muziek. Als kind gingen wij weleens met de familie zeilen, en waar het ondiep was gingen we dan over het trappetje het water in om even in het water te zijn. De herinneringen zijn vaag want ik was nog heel jong, en ik kon nog niet zwemmen. Het was het schip van een tante en een oom, en mijn grootouders waren er ook. Soms denk ik er weleens aan dat wat ik als kind meemaakte al een soort spiegel van het hemelse was. Het was maar een fragment, want zoals bij het meisje met de zwavelstokjes vaagde ook alles weer weg.
Ik praat hier eigenlijk niet over, want de mensen willen toch niet luisteren. Het is een beetje zoals het nummer Listen to the Voices van Labi Siffre. Ik heb mij altijd een roepende in de woestijn gevoeld. De mens wil het hogere niet. De mens is verwend en vol aardse verlangens. Het gaat om de enkelingen, om de fragmenten. Het gaat om het kleine. Dat is de sleutel tot de hemelpoort. Zoals ik vandaag ergens las : "Less Than Zero". Oftewel "minder is meer". Goddelijke woorden waar ik me altijd aan vastgehouden heb. Het is één van de grootste lessen die de mens moet leren. Soms moet het herfst zijn, oftewel "A Hazy Shade of Winter".
Laatst was ik dus in de supermarkt en ze draaiden hoerenmuziek van : "Trek mijn kleren uit." En ik dacht nog wel van : Wat zijn de tijden toch veranderd. Er komen ook kinderen in de supermarkt en die moeten dat ook aanhoren ? Vroeger zou er schande over gesproken worden en kwamen zulke teksten bijna niet voor, tenminste niet in mijn herinnering. Daarom is youtube een Godsgeschenk, want dan kun je helemaal terug in de tijd. Alhoewel mainstream fifties vind ik moeilijk om door te komen. Maar na een beetje zoeken kun je dan toch zijdeurtjes vinden. Ik zou zeggen het is sprookjesachtige muziek van de fifties, beetje "fantasy" achtig. Van mij mogen ze dat soort dan meer op de radio draaien. Laten we hopen op betere tijden. Mijn zoektocht is nog niet be-eindigd, maar voor nu is dit mijn favoriet van de vijftiger jaren, en doet mij ook herinneren aan de magie van bovenstaande (niet voor herhaling vatbaar lijkt me, want IK HEB GEZEGD.)
Les Baxter - Ports of Pleasure (1957)
En deze :
Joe Reisman - Door of dreams (1957)